moielijkere dagen in Oeganda

Sommige dagen zijn heel moeilijk in Oeganda. je wordt met zaken geconfronteerd die mensen in Nederland alleen op televisie zien.
Het zijn zware zaken die je niet onberoerd laten. Momenten van stress, verdriet en boosheid.

Vandaag was de zwaarste dag in Oeganda tot nu toe!! Onze nieuwe dochter Pauline is vanmorgen in mijn armen overleden!!
Het is een dag geweest vol met verdriet, boosheid, vriendschap en nog meer verdriet.

Pauline was een prachtig meisje van minimaal 2,5 jaar oud. Helaas heeft ze via haar moeder Aids meegekregen en
zitten haar ouders nog steeds in de ontkenningsfase. Hierdoor heeft Pauline moeten lijden doordat ze geen medicatie kreeg.
Door haar zwakke inmuumsysteem kreeg ze ook nog eens Tuberculose en malaria. haar ouders hebben haar al die tijd aan haar lot overgelaten
en ook geen eten gegeven. Uiteindelijk vond ik haar en was ze nog maar 5 kilo.

Al deze tijd dacht ik dat ze het wel zou redden. Deze week ben ik met haar naar een kliniek gegaan is ze aan het infuus gelegd en
zijn we met sondevoeding begonnen. Elke twee uur heb ik/we haar gevoed en ook s'nachts ging ik er elke twee uur uit om haar te voeden.
Ze leek vanmorgen echt een stuk beter. Ze had meer energie door het eten en was echt rond aan het kijken.

In deze week hoorde ze er al echt bij. En ik had al zoveel liefde voor haar!! Ze sliep in mijn bed zodat ik haar elke twee uur kon voeden. Ik ben blij dat ik haar deze liefde heb kunnen
laten ervaren haar laatste week.

Toen ik tussen de middag de kamer binnenkwam had ze net overgegeven. Ik loop naar haar toe maar voordat ik er ben valt ze al weg. Ik hou haar in mijn armen maar
ze reageert niet meer. Ze ademt al niet meer en haar hartje deed het ook niet meer. Ze voelde ook al meteen heel koud aan. Ik probeerde nog vanalles maar het had geen baat.
Na een paar minuten kwam pas echt het besef bij mij dat ze echt was overleden en dat ik niks meer kon doen.

Ik ben de anderen gaan halen met Pauline in mijn armen en heb ze verteld wat er gebeurd was. En ik heb Pauline tot ze in haar doodskistje ging niet meer los gelaten.
Ik heb eerst haar infuus en sonde eruit gehaald en heb haar toen helemaal gewassen en mooie kleren aangedaan. Ik heb zo in mijn eentje afscheid kunnen nemen.

We hebben de andere kinderen afscheid laten nemen en we hebben met z'n alle rondom haar gebeden. Wij weten dat Pauline nu geen pijn meer heeft en dat ze bij Jesus in de hemel is.
De kinderen hadden daar ook veel steun aan en we hebben met z'n allen gehuild. Ik heb een half uur met Pauline op de bank gezeten en heb met de andere kinderen om de beurt afscheid genomen.

Twee van onze Oegandese vrienden (William en Richard) kwamen ons ophalen. Ik ben met Pauline in hun auto gestapt, Famke ging ook mee en zat voorin. We gingen eerst de biologische vader van pauline halen. Hij wilde Pauline niet vasthouden dus ik mocht Pauline nog steeds vasthouden en afscheid van haar nemen. We zijn toen naar de Markt gereden. De heren hebben een wit doek gekocht. Ik heb haar toen samen met William en Richard in het doek gewikkeld. Dit was 1 van de moeilijkste momenten omdat ik haar gezichtje in de doeken moest wikkelen en haar dus niet meer kon zien. Ik heb haar toen ook nog vastgehouden en we zijn een doodskistje gaan kopen. William en Richard kochten een mooi houten kistje dat precies om haar maat gemaakt leek te zijn.

William en Richard wilde haar toen in het kistje leggen maar ik kon het nog niet aan. Ik kon haar nog niet loslaten. We zijn toen naar de home village van Pauline gereden. Iedereen was daar aan het schreeuwen. Zoals ze dat hier doen als er iemand overlijdt. Op dit moment was ik zo verdrietig en boos tegelijk dat ik niet wist wat ik er mee aan moest.

De mensen waren verdrietig maar eigenlijk is Pauline door hun schuld overleden. Ze hebben haar gewoon maanden uitgehongerd. Een samenspeling van emoties waar ik gelukkig even de tijd voor had om op een rijstje te zetten.

Toen heb ik Pauline door het doek heen een laatste kusje gegeven en heb ik haar aan de biologische vader gegeven. Hij legde haar meteen in het kistje en het kistje werd in een donker kamertje van 2 bij 2 gelegd. Daar ben ik na een tijdje heen gegaan. Ze stuurden alle kinderen uit de kamer en ik stond langs het kistje en bij de schreeuwende vrouwen. Ik heb een laatste keer afscheid genomen en de vrouwen gecondoleerd door handgebaren en blikken.

Pauline is daarna waarschijnlijk snel bij het huisje begraven. Wij zijn daar niet gebleven omdat wij al afscheid hadden genomen en er steeds meer mensen op de huilende blanken afkwamen.

Al met al een hele moeilijke dag voor ons als familie!! Buiten het verdriet en boosheid om ben ik ook heel dankbaar voor de vriendschappen die ik hier al opgebouwd heb. William en Richard waren hier binnen 15 minuten en buiten dat ze alles hebben geregeld zijn ze er constant voor ons geweest hebben een arm om ons heen geslagen en ons getroost.

Mijn bed is nu leeg, Ik heb net alle spulletjes van Pauline van mijn bed agehaald. Ik hield al echt van dat mooie kleine meisje.
Het werd me weer even op het hart gedrukt dat ik echt in een derde wereld land leef en hoe groot de problematieken hier zijn.

Liefs Suzan