tropenweken!

Op dit moment probeer ik me het leven in nederland voor te stellen. Het normale tempo en de structuur waar iedereen in leeft. Ondertussen heb ik ervaren wat de term tropenjaren betekent. Of eigenlijk moet ik zeggen tropenweken!!
Over het algemeen zou ik echt niet meer in Nederland willen leven, Ik ben mijn leven hier aan het opbouwen en ik merk zelfs dat mijn waarden en normen en mijn denkbeelden veranderen.
Afgelopen week was echt een tropenweek. Er waren zoveel emoties, dat ik het zelf al niet meer bij kon houden. De meeste weken hier zitten vol met verrassingen, beproevingen en emoties maar het was de afgelopen week wel heel erg.
Over het algemeen schrijf ik niet over de moeilijkere of kleinere zaken die wij (ik) hier meemaken, Wij merken dat het voor veel mensen moeilijk in te schatten is hoe het is om hier te leven. Zelfs mensen die hier voor een tijdje op bezoek komen of wonen is het moeilijk om het echte leven te bevatten.
Ik kan zeggen dat ik na bijna drie jaar eindelijk wat dieper in het leven hier sta en de mensen wat beter leer te begrijpen. Ik wil jullie graag mijn ervaringen vertellen zodat jullie ook wat meer inzicht krijgen in het leven hier!
Ik ga mijn afgelopen week in korte punten beschrijven omdat mijn verhaal anders veel te lang wordt voor jullie om te lezen. Oke, hier komt die dan:
De week begon met de mededeling dat er een avondklok bij ons de buurt werd ingesteld. Niemand mag na 11 uur s’avonds meer op straat komen en de winkels moeten allemaal al om 9 uur gesloten zijn. Dit komt doordat er de laatste maand elke week wel 4 moorden worden gepleegt in onze buurt. Dit zijn allemaal rituele moorden, waarbij er sommige gedeelten van deze mensen opgeofferd worden aan de goden. Een van de mensen die vermoord is, is een bodadriver (brommertaxichaffeur) geweest. Het is nu vanaf 18.30 al heel moeilijk om een boda te krijgen omdat niemand meer naar Bukaya wil rijden. Wij hebben in de nacht een nachtwaker met geweer, dus die houd ons wel veilig. Ik heb een gesprek gehad met de vrijwilligers dat ze na het donker niet meer buiten de gate kunnen komen. De vrijwilligers hebben wat meer ANGST dan ik, maar we weten wel goed dat we voorzichtig moeten zijn. Zenon gaat naar de vergaderingen op het gemeentehuis zodat we goed op de hoogte blijven van wat er gebeurd. Er zijn een aantal witchdokters opgepakt om verhoord te worden. Het is nu even afwachten.
Toen kwam er voor mij een heel gelukkig moment. Zoals de meeste van jullie wel weten heb ik 5 jaar geleden een heel speciaal jongetje ontmoet. Toen ik in 2005 in Iganga babies Home werkte kwam daar een jongetje binnen die Valentine genoemd was. Vanaf het eerste moment hadden wij een hele sterke band samen en het was echt mijn jongetje. Vanaf het moment dat Home Sweet Home open ging ben ik al aan het vechten om voor hem te zorgen maar door allerlei redenen die ik hier niet wel noemen ging dat niet. Toen ik afgelopen week naar Iganga ging om Valentine zijn verjaardag te vieren vroegen ze ineens of ik voor hem wilde gaan zorgen. Ik heb geen moment nagedacht en binnen een uur zat Valentine op zijn nieuwe bed in Home Sweet Home. Hier was dan eindelijk het moment waar ik 5 jaar op heb zitten wachten. En ineens was hij er gewoon. Ik ben zo gelukkig dat ik deze mooie jongen een liefdevolle opvoeding kan gaan geven en hopelijk een hele goede toekomst.

Woensdag was een dag van geluk maar ook frustratie.Op woensdagmiddag werd ik door een oud medewerkster gebeld. Ze zei dat ze bij 1 van onze werkers(Teddy) was en dat ze dacht dat Teddy zou gaan bevallen.
Om het verhaal even af te maken wil ik vertellen dat ik vanaf het moment dat ik wist dat ze zwanger was ervoor gezorgt dat ze controles kreeg in een kliniek en we hebben zelfs samen een echo gedaan. Op die echo was te zien dat ze half maart pas uitgerekent was. In de tussentijd had ze al een paar keer gezegd dat ze dacht dat ze moest bevallen maar dit was altijd vals alarm.
Ze liet het overkomen als de andere keren. Ik vertelde haar dat als de weeen iets sneller zouden komen dat ze dan naar de kliniek moesten gaan waar ik Teddy altijd mee naar toe nam en dat ze dan mij moesten bellen en dat ik dan zou komen. Na dit telefoontje ging ik met Famke en de vrijwilligers wat drinken in de stad. We hebben daar ongeveer een uurtje gezeten! Toen we naar huis reden had ik ineens het gevoel dat ik naar Teddy toe moest. Ik ben naar haar huisje gereden en naar binnen gegaan. Daar was net 30 seconde daarvoor Teddy haar baby geboren maar hij deed het helemaal niet goed. Hij ademde nog niet en de mensen die er bij waren wisten niet zo goed wat ze deden. Gelukkig ging de baby na een tijdje ademen en leek alles in orde. Hij was wel veel te klein en ik wilde dus graag meteen naar het ziekenhuis. Eerst moet Teddy nog verzorgt worden. Ik kreeg de baby dus in mijn handen en ik heb hem aangekleed en verzorgd. Waarom Teddy besloten heeft om thuis te bevallen met mensen die er weinig vanaf weten terwijl ze weet dat ik voor alles zou betalen, is voor mij nog steeds een raadsel.
Teddy was eigenlijk helemaal niet zo blij met de baby. Het is waarschijnlijk een ongelukje geweest dat ze zwanger was geworden en vanaf het moment dat de baby geboren werd heeft ze er eigenlijk niet naar omgekeken. Ze liep alleen maar te klagen dat de baby haar zo veel pijn had gedaan en dat ze honger had. Ze wilde hem ook geen naam geven en dat moest ik maar doen. Ik heb de baby dus bijna constant vast gehouden en ze hield hem alleen maar even vast als ik er echt op aandrong.
Ik heb ze beide mee naar de kliniek genomen en daar zijn ze allebei verzorgt. De baby heeft een injectie gehad, zijn navelstreng is beter afgebonden en we hebben geprobeerd hem te laten drinken. Teddy is gehecht omdat ze een beetje uitgescheurd was. Dit duurde allemaal best wel lang dus in de tijd dat Teddy een infuus kreeg zijn wij even naar de kerk gegaan. (bijbelstudie) Na de bijbelstudie hebben Zenon en ik Famke en de vrijwilligers bij een restaurant afgezet en zijn wij terug gegaan naar de kliniek.
Omdat het drinken aan de borst nog steeds niet ging heb ik babymelk gekocht. Teddy wilde de baby nog steeds niet echt vast houden en dit frustreerde me. Ik probeerde alles zodat ze wel moest maar ze liet de baby steeds links liggen. Uiteindelijk ben ik met de baby naar alle dokters geweest en is Zenon bij Teddy gebleven. In de late avond werden we ontslagen uit de kliniek. Ik moest toen de beslissing nemen waar Teddy en de baby heen zouden gaan. Ik wilde graag dat Teddy een band met de baby op zou bouwen, dus ik heb haar samen met de baby naar huis gebracht. Ik wist dat de dorps vroudvrouw en de oma ook daar zouden blijven slapen, dus ik had er vertrouwen in dat ze wel voor de baby zouden zorgen. Vanaf dat de baby geboren was had ik het vooral vastgehouden en ik wist dat mijn band met de baby te sterk werd, en ik zag dat Teddy dat wel goed en mooi vond. Ik wist dat ik de baby achter moest laten om de band tussen moeder en kind te bevorderen.


Donderdag:
Dit was een dag met groot verdriet ! Toen ik wakker werd had ik meteen het gevoel dat ik naar de baby en Teddy toe moest. Ik heb snel de kinderen gedouched en met ze gegeten en zodra ze op school zaten heb ik famke en maria bij de dokter in Jinja afgezet (had een grote wond aan vinger) en toen ben ik naar het huisje van Teddy gegaan. Ze hadden de baby net gebadderd en ik zag hem daar naakt liggen. Ik vloog er naar toe omdat hij helemaal blauwe lipjes had. Ik had ze gezegd dat ze hem heel warm moesten houden omdat hij te vroeg geboren was, maar dat hadden ze niet gedaan. Ik zei dat we snel naar het ziekenhuis moesten om te kijken of alles nog wel goed ging met hem. Ik ben hem snel aan gaan kleden. Terwijl ik dit deed vertelde ik ze dat ik een naam had bedacht en dat hij Isaac Mukisa zou gaan heten. (Mukisa betekent Zegen) Iedereen was het daar mee eens. Terwijl ik hem aanklede lachtte Isaac nog naar me en opende hij zijn ogen. Ik was net klaar met hem aankleden toen ik hem niet meer zag bewegen. Ik probeerde zijn hartslag te voelen en probeerde te luisteren of hij nog ademde maar ik kon het niet voelen. Maar hij was nog zo klein!! Had ik wel gelijk? Ik liet de dorpsvroedvrouw kijken en luisteren en Teddy ook maar hij ademde echt niet meer. Ik heb hem nog proberen te reanimeren en te beademen maar het had al geen zin meer. Er was gewoon nog een kindje in mijn armen overleden! Weer in mijn armen!! Hij was zo mooi en hij lag zo mooi en zo peacefull in mijn armen.
Iedereen begon op z’n Oegandees te jammeren en te huilen. Zoals ze dat hier doen. Ze schreeuwen en maken een heel hoog geluid. Ik zat daar met Isaac op het matras en ik heb daar drie uur met hem gezeten, terwijl iedereen zich klaar maakte om naar het dorpje van de familie te gaan. Niemand keek meer naar Isaac. Ze gingen zelfs eten en de was ophangen. Iets dat voor mij ongelofelijk was/is. Ik heb Isaac uitgekleed en ik hem hem in witte rouwdoeken gewikkeld. Na die drie uur heb ik ook zijn gezichtje in de doeken gewikkeld en heb ik hem klaar gemaakt voor de reis.
Ik heb Teddy en Isaac en de dorps vroedvrouw naar het dorpje van de oma gereden. Dit is de oma van de vaders kant. De vader was/is in de village in Gulu (in het noorden) van oeganda. Daar moest Isaac ook begraven worden. Maar omdat dit heel ver is hebben we hem eerst naar de plek waar de oma nu woont gebracht. Daar hebben we Isaac in het midden van de kamer gelegd en iedereen kwam er even omheen staan om afscheid te nemen. Ik ben met de mannen van het dorp in vergadering gegaan over het bedrag dat ik moest/kon bijdragen aan de begravenis omdat ik als werkgever verantwoordelijk ben voor Teddy. Ik heb het vervoer naar Gulu betaald zodat hij daar in zijn villiage begraven kan worden. Daarna ben ik weer naar de rouwkamer gegaan en daar heb ik Isaac voor de laatste keer vastgehouden en heb ik afscheid genomen.
Die middag hebben de andere kinderen even niks aan me gehad. Ik moest heel even op mijn kamer bijkomen van wat er weer gebeurd was. Het leven hier in Oeganda draagt veel dood met zich mee, In een paar maanden tijd heb ik al twee kinderen in mijn armen zien overlijden. (Pauline en Isaac) en is ook 1 van onze werkneemsters overleden. Het komt vaak heel dicht bij!! Ik had evenwat tijd nodig om het weer een plekje in mijn hart te geven.

Donderdagavond:
Maar in de avond had ik samen met Zenon alweer een andere meeting!! Wij wonen hier in een hele kleine communitie van missionarissen. Dit is een vooral blanke communitie die veel bij elkaar komt en waarin iedereen elkaar kent. En wat krijg je in een kleine communitie: roddels!! Op dit moment zijn er zoveel roddels over Zenon en mij dat ik er gek van wordt! Iedereen denkt zich met onze relatie te kunnen bemoeien. Iedereen heeft een andere mening, en iedereen wil dit duidelijk aan ons laten blijken. Zo zijn er mensen tegen onze relatie omdat een relatie tussen zwart en blank echt niet kan, Of ze hebben ons hand in hand zien lopen en dat kan echt niet voordat we getrouwd zijn of ze vinden dat we alles te westers of te Ugandees doen. Gelukkig hadden we op donderdagavond een gesprek met een vrouw die helemaal achter ons staat en die ons bemoedigde. Verder hebben we wat contact met andere zwart/blank stellen die ons hun ervaringen vertellen. Dat is heel erg fijn en dat bemoedigd ons echt.
Het is niet fijn om iedereen met een oordeel op hun gezicht te zien in de stad. Maar Zenon en ik zijn er sterk in en we doen gewoon wat we zelf denken dat goed is.Wij zitten tussen drie werelden in de nederlandse/oeganseze en christelijke cultuur. Wij beslissen samen hoe we over iets denken en doen het dan zo. Helaas denken sommige mensen nog steeds dat als je een ander kleurtje hebt dat je dan ook heel anders bent! Niet dus!! We gaan wel trouw naar alle koffieafspraken en etentjes, maar het meeste gaat het ene oor in en het andere oor uit. We zijn heel gelukkig en we weten dat mensen dit vooral doen om tijd te verdrijven. Alles wat anders is, daar moet over gesproken worden. Maar wij zullen alle mensen eens het ongelijk bewijzen want wij zijn het beste stel ever!!!!

Vrijdag:
Alsof dit niet genoeg was werd Zenon ook nog eens ziek op vrijdag!! Ik heb meteen een malariatest gedaan toen hij hier kwam en ja hoor, Hij had malaria!! Ik heb hem snel op de medicijnen gezet en het gaat alweer een stukje beter met hem. Maar ik ben dan natuurlijk wel een beetje bezorgd.

Andere zaken die dan ook nog tussendoor gebeuren:
- We hebben ook nog onze leraar ontslagen. (om allerlei redenen) aargh!
- Er is vanalles gebeurd rondom adopties in Uganda, dus we zitten een beetje vast met de adoptie van Mercy. (frustratie)
- De band van de auto was helemaal lek en moest vervangen worden.
- Het heeft zo hard geregend dat we een grote lekage hadden in de kamer van de vrijwilligers.
- De auto kwam vast te zitten in de modder. (o nee)
- Maria had een heel stuk van haar vinger af omdat ze gevallen was. bezorgd
- We hebben een trampoline gekregen van Daphne (joepie)
- We hebben naar een kind van een ander weeshuis gezocht s’avonds omdat die was weggelopen. (en dat is niet zo veilig, kijk stukje 1) (na een paar uur was ze weer terug) Angst
- Zenon is iets voor mij aan het voorbereiden en zit heel stiekem te doen samen met Famke. Spannend en leuk!
- We zijn druk met de onderhandeling en zijn papierwerk aan het doen voor het land. We hebben de prijs al 5 miljoen naar beneden kunnen krijgen. (zo veel zin in om te gaan bouwen)
- Verder ben ik aan het plannen om naar Nederland te komen (hopelijk met Zenon (Visa))
En dit gaat dan 3 weken zijn in Augustus of September! leuk

En er is vat nog veel meer gebeurd wat ik dan weer vergeet hier op te schrijven. Buiten al deze dingen om hebben we natuurlijk ook de andere zorgen en allerdaagse dingen om/voor de kinderen. Gelukkig gaat het goed met ze. Ondanks al deze tropen weken, gaat het zo ontzettend goed met mij!! Er staan zoveel goede, mooie, leuke dingen in het verschiet!! Dat ik niet kan wachten tot het zo ver is!!

p.s: Ik wil jullie trouwens heel erg bedanken voor jullie reacties. Het geeft aan dat er genoeg mensen lezen en dat ik dus door ga met schrijven.

Liefs Suzan